Притча: Яблоня и мальчик Առակ Խնձորենին և տղան

Հուզիչ առակ հոգատար խնձորենու և տղայի մասին

Շատ վաղուց ապրում էր մի սաղարթախիտ և մեծ խնձորենի:Փոքրիկ տղան սիրում էր շրջել նրա կողքով և խաղում էր նրա հետ:Նա բարձրանում էր խնձորենու ծառի կատարը,ուտում խնձոր և ապա պարկում էր նրա շուքի տակ:Նա սիրում էր այդ ծառին,և ծառը նույնպես սիրում էր նրան և նրա հետ խաղալ:Ժամանակը անցավ և տղան մեծացավ և արդեն չէր խաղում խնձորենու հետ ամեն օր:
Մի անգամ նա եկավ ծառի մոտ տխուր վիճակով:
-Մոտեցիր և խաղա ինձ հետ-խնդրեց խնձորենին:
-Ես արդեն փոքր չեմ և չեմ խաղում ծառերի մոտ.-պատասխանեց տղան.-Ես ցանկանում խաղալիքներ և ինձ պետք է գումար,որպեսզի գնեմ այն:
-Կներես,  ես չունեմ գումար,բայց դու կարող ես հավաքել խնձորները և վաճառել դրանք:Այդ ժամանակ դու կունենաս գումար:Տղան շատ ուրախացավ:Նա հավաքեց ծառի բոլոր խնձորները և ինքնագոհ գնաց:Տղան խնձորները հավքելուց երկար ժամանակ չեկավ:Ծառը տխրեց:
Մի գեղեցիկ օր տղան նորից եկավ:Նա արդեն դարձել էր հասուն տղամարդ:Խնձորենին կրկին ուրախացավ:

-Արի այստեղ,խաղա ինձ հետ:
-Ես խաղալու ժամանակ չունեմ:Ինձ անհրաժեշտ է աշխատանք,որպեսզի պահեմ իմ ընտանիքը:Հիմա մեզ արյուն է հարկավոր:Կարող ես օգնե՞լ:
-Կներես,բայց ես ձեզ չեմ կարող ապաստան տալ,բայց դու կարող ես կտել իմ ճյուղերը և քեզ համար տուն կառուցել:Տղամարդը կտրեց ծառի բոլոր ճյուղերը և գոհ գնաց:
Խնձորենին շատ ուրախ էր նրան տեսնել ևս մեկա անգամ,բայց նա նորից երկար ժամանակ չեկավ:Նա նորից մնաց միայնակ և տխուր:Մի ամառային շոգ օր երիտասարդը վերադարձավ:Ծառը նորից ուրախացավ նրան տեսնելով:

-Մոտեցիր և խաղա ինձ հետ
-Ես արդեն ծերացել եմ:Ցանկանում եմ կատարել նավարկության,որպեսզի հանգստանամ:Դու կարող ես ինձ կարո՞ղ ես նավակ տալ:
-Օգտագործիր իմ բունը նավակ կառուցելու համար:Ուղևորվիրնավարկության և երջանիկ եղիր:

Եվ տղամարդը ջարդեց խնձորենու բունը նավակ պատրաստելու համար:Նա ուղևորվեց նավարկության և երկար ժամանակ չվերադարձավ:Մի քանի տարի անց տղամարդը նորից վերադարձավ:
-Ներիր, իմ տղա:Ես այլրս չունեմ ոչինչ քեզ համար,նույնիսկ խնձոր.-ասաց խնձորենին:
-Հոգ չէ ,ես արդեն ատամ չունեմ,որպեսզի կռծեմ,և ես գիտեմ որ դու արդեն բույն էլ չունես որպեսզի բարձրանամ:
-Ես իրապես ոչինչ չեմ կարող քեզ տալ:Միակ բանը որ մնացել է իմ չորացող կոճղն է:
 -Ինձ արդեն ոչինչ էլ պետք չէ,միայն տեղ լինի հանգստանալու:Ես հոգնել եմ բոլոր այս տարիներին:
-Հրաշալի է!Հին կոճղը ամենալավ վայրն է որտեղ ես կարող եմ կրթնել և հանգստանալ:Նստիր ինձ հետ և հանգստացի՞

Տղամարդը նստեց:Խնձորենին շատ ուրախացավև ժպտաց արցունքների միջից:

Այս պատմությունը ամենքի մասին է:Ծառերը նման են մեր ծնողներին:Երբ մենք փոքր էինք սիրում էինք խաղալ մեր մայրիների և հայիրկների հետ:Երբ մեծանում ենք,թողնում ենք նրանց և վերադառնում ենք այն ժամանակ,երբ մեզ պետք է ,կամ երբ ունենք խնդիրներ:

Ինչ էլ որ լինի ծնողները միշտ մեր կողմից են լինում և անում են բոլոր հնարավորը մեր երջանկության համար:Կարելի է ասել,որ տղան շատ դաժան էր ծառի նկատմամբ,բայց հենց այդպես էլ մենք ենք վերաբերվում մեր ծնողներին:Մենք նրանց վերաբերվում ենք բավականին սովորականի պես:Մենք չենք գնահատում այն ամենը,ինչ անում են մեզ համար,մինչ չի դառնում շատ ուշ: